Zo, daar is ie dan, mijn 1e blog. Oh zo spannend, maar wel leuk. En mijn website is ook al een tijdje online! Kijk er maar eens rustig naar. En zeg maar wat je ervan vindt!
Mijn eerste blog ga ik het hebben over hoe ik ertoe ben gekomen om met Sensi-therapie te beginnen. Het is een heel verhaal en ik wil het je graag vertellen.
Het begon toen mijn oudste dochter in de brugklas zat. De eerste week was een kampweek, op een externe locatie in een buitengebied. Mijn dochter werd die week niet lekker, echt niet lekker. Ik heb haar ’s avonds naar huis gehaald, dan kon ze goed slapen. En ’s morgens bracht ik haar er weer naartoe. Daarna gingen we naar de huisarts, die zei ons dat ze kon zien dat onze dochter de ziekte van Pfeiffer had gehad. In groep 8 waarschijnlijk al. Dat verklaarde waarom onze dochter toen zo vaak moe was.
Na die week is ze regelmatig thuis geweest omdat het niet ging. Vooral in de pauze, als alle brugklaskinderen samen waren, dan kon ze het bijna niet uithouden, ze kreeg hoofdpijn. De dokter stuurde ons naar het ziekenhuis. Daar konden ze niets vinden. Daarna ben ik met haar naar een Kinesiologe in Best geweest, via mijn zus. De kinesiologe vertelde ons dat onze dochter hooggevoelig is, hoogsensitief. We wisten wel dat ze heel gevoelig is, vanaf dat ze in de wieg lag was ze dwars als het haar niet uitkwam. Maar dat was nieuw, hooggevoelig.
Ondertussen verhuizing naar Sint-Oedenrode. Een ander huis, in het buitengebied. Lekker vrij. Geen buren om ons heen, onze naaste buren woonden 300 mtr. terug. Dus dat kwam wel goed uit. Onze dochter had iedere keer als ze naar school moest hoofdpijn. In het begin ging dat thuis wel over, maar op den duur had ze voortdurend hoofdpijn. Gelukkig dacht de school wel met ons mee, omdat we medisch én alternatief bezig waren.
Maar vanaf januari ging het niet meer en was ze ziek thuis tot aan de grote vakantie. Ze werd ziek van de andere kinderen. Als alle brugklaskinderen bij elkaar waren kreeg ze steeds meer hoofdpijn, ze trok onbewust alle pijnen en zorgen van andere kinderen naar zich toe en liep dan letterlijk over. Om een lang verhaal kort te maken, kinesiologe, daarna andere therapeute, andere school om de brugklas over te doen, en het ging gelukkig steeds beter met haar.
Onze 2e dochter was de volgende….